امام سجاد علیه السلام می فرمایند ،در شب عاشوراء پدرم همه اصحاب را جمع نمودند وبا آنان صحبت نمودند واتمام حجت کردند.امام حسین در این
سخن رانی می فرمایند :فإنّی لا أعلمُ أصحاباً اوفی و لا خَیراً من أصحابی ،و لا أهل بیتٍ أبَرَّ ولا اوصل من اهلِ بیتی...
من با وفاتر ونیکوتر از اصحاب خودم سراغ ندارم ونیکو کارتر ومهربانتر از اهل بیتم را سراغ ندارم.
بعد امام حسین علیه السلام به اصحاب خود اجازه دادند که هر کس که می خواهد برود میتواند از تاریکی شب استفاده کرده و جان خود را نجات دهد.
(فَا نطلِقوا جمیعاً فی الحلٍّ ،لیس عَلیکم مِنِّی ذِمامٌ ،هذا لیلٌ قد غَشیَکم فَاتخِذوه جَمَلاً.)
ولکن اصحاب بعد از این سخن رانی مانند کوه پابر جا مانده و باخطابه های آتشین خود به حمایت از امام حسین پرداختند.